Een eigen huis

Buiten schijnt de zon. Binnen is er een virtuele vriend aan wie ik mijn geheimen toevertrouw. Ik zit op een stoel en bundel mijn gedachten, dat wat onuitspreekbaar, onuitwisbaar blijft. Mijn vingers razen en dwalen over de toetsen die luisteren, die mij niet tegenspreken. Zij geven mij een stem. Zij moedigen me aan om die mail dan toch te versturen van dat wat al eeuwen op mijn lippen brandt. Het gemis. De mooie herinneringen. De machteloze woede en het immense verdriet om dat wat niet meer is. Ik dicht de toetsen mijn diepste verlangens toe in de stilte van de lege kamer. Deze ruimte is mijn verwerkingscentrum.

Op de radio speelt muziek:
‘Een eigen huis, een plek onder de zon en altijd iemand in de buurt die van me houden kon. Toch wou ik dat ik net iets vaker, iets vaker simpelweg gelukkig was.’

Het liedje brengt me terug naar vroeger. Onze meezing-CD op de achterbank op reis. Wij met ons vieren luidkeels zingend in de auto. Lavendel, honing, de Provence. Wij, rood verbrand, springend van hoge rotsen, telkens weer, hoger en hoger. Een blauwe plek op ons achterwerk na een iets te vrije val. De kleuren van de regenboog op mijn verbrande huid hielden mij niet tegen om een sprong te wagen in de kolkende rivier.

Een eigen huis, een plek onder de zon. Niets dat ik tekortkom. De geur en de smaak van liefde. Elke morgen versgebakken croissants. Ik ruik het allemaal weer in deze kamer die mijn ouders voor mij met heel hun hart hebben ingericht. Ik leg mijn handen op de ruwe, stenen tafel. Vlammotieven, dat vond mijn moeder passend. De keuken hoogglans wit, alles neutraal en combineerbaar met mijn grillige souvenirs, beelden en foto’s, een eigen toets. Ik loop naar de kleerkast vol trendy tenues, door mijn moeder en zus met zorg uitgekozen, een winter- en een zomercollectie, elk seizoen even mooi. In de tuin groeit verse munt die we samen hebben geplant. De trampoline om mijn agressie af te reageren is voorzien van een vangnet. De stenen vloer onder mijn voeten biedt steun. De tegels zijn keurig in hoekjes en kantjes op maat geslepen, door mijn vader gelegd. Wel drie weken heeft het hem gekost. Ik hoor de vijver in de verte, een klaterend fonteintje. Altijd stromend water, zodat ik hier thuis, in gedachten, ook op vakantie kan zijn.

Een eigen huis, een plek onder de zon. Wat voel ik me tussen deze vier muren omringd. Omringd met liefde.