Woensdag, schrijfdag, tijd voor mezelf. De radio op Klara, een pot thee op tafel, een doos pralines voor mijn neus. De eerste zin is altijd het moeilijkst:
‘Ik zie je graag.’
Nee, veel te cliché.
‘Jij bent mijn zon en mijn maan.’
Heeft iemand anders dat al niet geschreven?
Telefoon: alweer mijn broer met een hele litanie over zijn hoogbegaafde zoon die zich in de les verveelt. Nee, Matheo is niet stout als hij met stoelen en tafels gooit. Het is de lerares. Zij moet die kinderen maar wat beter entertainen. Nee, die jongen heeft het echt niet makkelijk.
“En ik zit al weken op droog zaad,” zegt hij.
“Oei, moet ik je wat geld lenen?”
“Nee, Klara heeft al weken geen zin in seks. Heb je tips?”
“Effe beffen,” zeg ik al lachend.
“Grapjas. Dat is nog erger dan vis.”
“Bedankt voor het luisteren,” zegt hij na een uur en ik zeg:
“Graag gedaan.”
En dan is het alweer twaalf uur. Tijd om te gaan eten. Tijd om nieuwe kruiden te zaaien voor de zomer komt. Tijd om naar een tuincenter te gaan. Tijd om te zaaien, tijd om de waterkraan weer aan te sluiten. Tijd om de planten te gieten. Tijd om iets lekkers te koken voor de avond komt. De zon schijnt. Eindelijk mooi weer. Een tuinstoel lokt me als een prostituee bij nacht:
“Kom maar,” lijkt hij te zeggen. “Ga maar op me liggen.”
En natuurlijk is het vlees zwak. Natuurlijk kan ik de verleiding niet weerstaan. DE stoel omarmt me als een knappe schoonheid en de zon streelt als een zoen. Ik voel mijn spieren verslappen, sluit mijn ogen en geef me over aan de droom:
“Kom, kom,” fluistert de knappe schonen. “Kom maar mee naar het water. Samen zwemmen is toch veel leuker dan schrijven. Wie zit er op jou te wachten? Ik wel. Kom maar mee.”
Ik verslik me in een golf en veer overeind. Help! Waar ben ik? Ik herken de tuin, voel mijn hoofd branden en heb nog niets geschreven. Het enige resultaat is een zonnesteek.
luisterboekwijzer 